Seida Beganović – cztery wiersze (tłum. Agnieszka Żuchowska-Arendt)

Ulica, idealny kanał dla doczesności

Wybór, zatem, zaczyna się tutaj.
Albo satori.
solve-et -coagula,
to-be-or-not-to-be.
Między jednym a drugim krokiem
Z dwiema torbami warzyw w rękach.
Ulica!
Idealny kanał dla doczesności.
Na niej zaczęłam podejmować decyzje.
Nie wypuszczajcie kobiety na ulice!
Czy zrealizujecie decyzję
zależy od tego gdzie ją podjęliście.
Najlepiej żebyście sami tego nie wiedzieli.
Nie mogą się wam przeciwstawić
jeśli nie mają lokalizacji i terminu. Nie ma tego:
– Ty wtedy-i-wtedy pomyślałaś to-i-to –
to było widać na twojej twarzy!
Jeszcze coś! Co byście nie robili i gdzie byście nie podejmowali decyzji, niech
to nie będzie – przed lustrem.
Ciężko się „delete”-uje.
Do mnie się tak wdzierały.
Myśli że jestem zakochana,
albo silna,
albo…
a ja chciałam tylko żeby mnie nie było,
O zaufaniu do luster tyle:
– Jestem piękna i kropka!

Uszanuję narrację

Nie chciałabym oszaleć.
Jest w tym coś zuchwałego.
Uszanuję narrację.
Opowiem o przypadkach
które nie mają znaczenia dla mojego życia
ale przypominają przypadki
z cudzego życia, które mają znaczenie.
O rozstaniach.
Na dworcu. Koniecznie.
O ludziach. Na balkonie.
Wakacjach. Na wyspie.
Mężczyznach, którzy mnie kochali.
Albo zdradzili.
Przyjaciołach, którzy odnieśli sukces.
Wszystkie te bzdury
które sprawiają pozór sensu.
Nie chciałabym aby odkryto moje tajemnice.
– Poszukiwanie sensu to usiłowanie
bycia kimś innym żeby należeć do jedności! –
powiem kiedy mnie o coś zapytają.
Oni będą kiwać głowami.
Oni, nie ja!
Ja będę na nich patrzeć łagodnym wzrokiem.

Biedna roślino mięsożerna!

Biedna roślino mięsożerna!
O ciebie nikt się nie troszczy.
Ani o mnie nikt się nie troszczy.
Ale u ludzkiej rasy słowo troska jest zużyte,
więc brak troski o ciebie to znak przywileju.
Biedna roślino mięsożerna!
Nikt ani jednego laboratorium
naturalnych wrogów nie stworzył dla ciebie,
ani studium zachowań.
Nie wiemy nawet jak się rozmnażasz.
Żaden krótki film porno
tylko z tobą nie został nakręcony.

Rano

Pamiętam dzień
kiedy nie miałam nic oprócz cierpienia.
Komfort,
i ignorancja
i zapijanie błędów.
Nagroda za wierność:
teraz jestem bezpowrotnie tą drugą
której oczami patrzę.
Naśladownictwo to jedyny wybór.
Obraz na horyzoncie,
błękitna góra za krawędzią miasta
testuje przysięgi.
Ja to ja.
Nie mam już nic do ukrycia.
Poranki są miękkie i jasne i takie pozostaną.
Nagroda za nieprzynależność:
Zgodność prawd pod skórą.
Ulice są ciche.

 

przełożyła: Agnieszka Żuchowska-Arendt