Artur Kamarouski – siedem wierszy (tłum. Kasia Ioffe)

chcę tylko siedzieć na trawie
patrzeć na ptaki, mrówki i pszczoły
boję się

wszystko, co wiem o domu
pasuje do słowa las
wszystko, co znam w sobie –
źrebięcą wolę i wiatr
czasami opowiadam historie,
w których ludzie
nigdy się nie zdarzają
i piszę, piszę,
aby pamiętać,
aby ich nie pomylić ze snami,
aby trzymać pod poduszeczką
i brać, gdy boli
gdy brak znaczenia
chcę tylko siedzieć na trawie
patrzeć na ptaki, mrówki i pszczoły
boję się

niepokój

wypełniając pustki powtórzeniami
niezwykłymi gestami
wymagamy boga
pragniemy od niego
mniej trwogi
i mniej pustych przestrzeni
mniej godzin przed świtem
więcej ptaków w gniazdach balkonów
zamknąć się w tych zgniłych mieszkaniach
to nie sposób
Bóg
w nas przemawia
brzmi prostymi dźwiękami powietrza
jeśli posłuchasz
słowa wyjdą, by pooddychać

wolność

za naszymi oknami
wszystko mówi o wiośnie
posługuje się słowami surrealizmu i dada
wiosna rośnie
gdzieś w klatce piersiowej
i wieczorne powietrze jest
wypełnione wilgocią dźwięków
taką, że boli
taką, że zgina, spazmuje palce
a ten dom płacze
za mokrą ziemią
a nawet bezbarwnie lśniącemu ślimakowi
co uczy się żyć na komodzie
śnią się marzenia o cieple
i o wolności
wewnątrz

*

usuń pozornie zbędne litery –
nazwij się
to jest twoja podróż
od niezależnej mowy do mowy zależnej
twój dom, twoje dziedzictwo
akta obiektu zawierają słowa
a każde słowo – ocean
krótkowzroczność twoja jest taka
jak mewa w ponurym nurze
za rybą światła.
zimne morze pożera zmrok
i dno zarasta solą milczenia.

lenistwo

nic nie zajmuje bardziej
niż obserwacja
jak przesuwają się kolor, światło
jak buduje się ptasie gniazdo
jako jedno i to samo –
jednak nie są tym samym
jak przeciągi ściekają po skórze
z otwartych balkonów
nawet gdy moje ręce
dotkną wiatru –
zbyt leniwy jestem, żeby pamiętać
jak wszystko wygląda
w prostej nieskończoności
bezruchu aż do rana.

nie pozwolimy

dowolne słowo – pierwowzór samego siebie,
nic nie znaczy oprócz tego,
co nie istnieje.
nazywam ciebie Ksawery, nazywam ciebie Estelle,
póki ty uporczywie milczysz
i mnie rysujesz.
za oknami pada deszcz,
szepczą sobie nawzajem trawy.
twoje ciało lśni tak, jak twarz
nieznanego jeziora.
wymawiam słowa, mówię jałowo,
bo pozostaje głębiej wszystko –
w naszych spojrzeniach.
rano wychodzę z domu, idę do domu,
za moimi plecami migoczą zorze
zabarwiają zabawą niebo.
i ptaszek śpiewa o szczęściu, o tej miłości,
o którą nie prosiłem, ale posiadam.
niczego więcej nie trzeba.
przeklinam słowa, że chodzą wszędzie,
gdzie ty,
lecz ja – tylko głosem, półgłoskiem
dotykam ust.
pewnego dnia też zamienimy się w gwiezdny pył,
będziemy się głaskać nawzajem wśród planet
i nie pozwolimy jeden jednemu pójść.

powód

z tego powodu, że poezja jest przejściem
oceanicznego pyłu do nieba.
z tego powodu, że kiedy ją naśladuję,
wtedy boję się patrzeć pod nogi.
z tego powodu, że miłość moja do niego —
to żyzna ziemia,
z której wschodzą wiersze
i rosną drogami – ścieżkami.
z tego powodu, że mnie tak to boli —
nie mogę pisać i mówić,
z tego powodu, że on się uśmiecha —
i woda staje się zawieszona.
z tego powodu, że nasz bóg
jest kobietą,
która pachnie mlekiem,
szafranem, ambrą i chwoją.
z tego powodu, że kiedy on śpi,
jak wielorybek w osłonie oceanu
wszelkie moje miasta i moja woda
czuwają nad jego snem.
z tego powodu, że wszystko z tego, co przechodzi,
przyjdzie z powrotem do Jordanu.
z tego powodu, że poezja —
to jest on.

Tłumaczyła Kasia Ioffe