Wojtek Zamysłowski – trzy wiersze

czystka

spaliłem w sobie lasy Amazonii, w głuchy pień wyrżnąłem Azję mikroflory,
strułem narkotykiem spokojny Pacyfik i począłem kruszyć w
sobie lody północy…dział się tylko Oświęcim, tylko katastrofizm ― bez powodu, sensu, nadziei,
nie doznając pociechy w mętnej klatce myśli, chciałem tylko się zniszczyć, bo to

było czymś etycznym ― część o złu we mnie przemilczmy, ciskam eufemizmem
utajając elipsę: byłem nad płomienność ognisty, we mnie niszczała przyszłość,
bez myśli i zmysłów ― czysta destrukcyjność; na pohybel sobie, na pohybel wszystkiemu:
zacznij czystkę od siebie, zasil własne płomienie ― oddałem się temu jednemu

naciągana świętość ― wmówiłem ją sobie ― misję „wznieć płomień na każde-cokolwiek”
bez selekcji i spojrzeń w oczy ofiar krzyczących, mój fanatyzm miał mnie zbawić, miał
ich zbawić od piętna ― ― nie wiedziałem, że wszystko w tej dziwnej pogoni winno żyć
do sedna, do ostatniej kropli ― ―

do śpiewania w zimie

nie ma sen, nie ma ja, mnie nie-ma wchłonęła tak ― by jęk nie wybrzmiewał ― ―
wobec brakło gdzie, chronologia pękła ― jakieś-drżenie chce krzyczeć, chce śpiewać.
oto dowód: krew (po tym się poznaje), oto dowód chłód, nagła igła tętna, ale żeby
cokolwiek takiego, jak pamięć ― za co karę, za co ulotnienie pokutą? niedołężność

jak z Leśmiana wydarty, koślawymi domysły marzyłem kikuty, by uciec gdzie-bądź,
ale nie znalazłem pod stopami ziemi, by się odbić, ani czasu by się po nim wspiąć
myśl: klasyczny Różewicz ― spadam tylko w niebyt, tylko marznę, kruszeję i gasnę.
zaniknąłem do próżni, teraz znów się formuję ― czuję ― może mniej parszywe…

ale nie wiem jeszcze ― jak i gdzie, w czyje imię ― ― ―  umieścić Ciebie, żywe

kapitan

pogroził tylko fantomową flotyllą,
gdy jął wypływać utknął w porcie przez flautę
był sobie sterem, żeglarzem i okrętem,
ale to ja byłem wiatrem ― ―

rojonym ogniem w ambrazurę celował
wściekle poddany łoił wręgi dziobowe
lał naftą koje, by płonęły doszczętnie
ale to ja byłem ogniem ― ―

przeciążył burty dział nadmiarem ogromnym,
jak gdyby miało mu przyjść strzelać do kogo
chciał honorowo iść na dno z marzeniami,
ale to ja byłem wodą ― ―

przestrzeż żeglarzy morskich, te przesądy,
że dla Neptuna łyk zawsze się znajdzie,
nie bez powodu wierzy każdy kapitan,
co szalał w porcie przez flautę ― ―