Lula Sarnia – trzy wiersze

Bezdech

smog zapełnia miasto

już się nie mieszczę

uciekam rowerem

pod górę

jak zawsze

 

Droga na skróty*

wyzuwasz z niezdolności

kładziesz na rozścielone słowa

szelestniejemy

nie tłukąc szyb

rozdzieramy czas na żywopłocie

* Wiersz został wcześniej opublikowany w „Pomostach”.

 

Gdy wiatr wyrwał świerk z korzeniami

Tak szybko runęło. Rozpadliśmy się,

i żeby tylko po kątach, a to po liściach,

po wietrznych falach, dołkach.

W locie. Z lotem. Szukamy.

 

Wiodę wzrok po łące zaplecionej w maki.

Krążę. Dmucham w księżyc. Połóżmy się

na skraju lasu. Rano znów ktoś przegra

w wojnie na poduszki.