Rafał Kasprzyk – pięć wierszy

/span>

Próbuję zrozumieć

chodzę z wierszem wbitym w głowę

próbując zrozumieć nakładające się na siebie

myśli co sterczą jak nóż w przedramieniu

niedojedzone śniadanie na blacie w kuchni

ma martwe oczy i czarną skórę porcelany

na otwartym szkielecie widelca

dudniące krople o pusty zlew to śmierć

konkretnych głosów konkretnych twarzy

to jej echo tak dzień i noc dzień i noc

garść ziemi wrzucana do dołu osuwa się

po drewnianej skrzyni w ciszę

A co jeśli

a co jeśli świat się tylko wydaje

śmierć jak ciemna materia kosmosu

w chaosie przestrzeni jest wszędzie

nigdzie i zawsze za dużo

złapani za serce tuż nad horyzontem

czarnej dziury nicości nie chcą wracać

a co jeśli to szczęście które czują

jest tylko brakiem powietrza

i niczym więcej

Film

(zagrożony gatunek delfina umiera na plaży)

Turyści na argentyńskiej plaży

wyciągają z oceanu małego delfina.

Cywilizacja selfie bawi się śmiercią,

podaje ją sobie z rąk do rąk.

Woda nie zapomni –

bilans śmierci musi się zgadzać.

Przejście

Pamiętam, jak rok temu

sąsiad przekopywał drogę.

Długo wtedy rozmawialiśmy.

Trzy miesiące później zżarł go rak.

Kilkanaście dni temu odeszła

moja ulubiona sąsiadka.

Zostawiła mi w testamencie

ciszę naszych ostatnich spotkań

i ciepło dłoni.

Środek nocy. Wracam z pracy.

Wpadające w przekop koła samochodu

przypominają mi o nich, a ja za każdym razem

mam w głowie to przerażające uczucie –

jakbym rozjechał kogoś na przejściu dla pieszych.

Sny

Czasem w środku nocy budzą mnie takie sny,

że leżąc z otwartymi oczyma, zaczynam rozumieć

bezruch umarłych i zastygły strach na ich twarzach.

Gdy byłem mały, babcia często powtarzała,

że jak przychodzą takie sny to trzeba szybko

spojrzeć w najbliższe okno.

Patrzę w otwarte okno telewizora,

a one wracają ze zdwojoną siłą,

bardziej rzeczywiste. Całe we krwi.