Paweł Nowakowski – trzy wiersze

 

wojna uprzedzająca

wykorzystując postawę służebną, ryglujemy pobożne życzenia,
sięgamy dalej w przenośnię, by w najbliższej przyszłości u nóg
postawić nieco więcej niż drgnienie wprost z kłykci lub brodzić
przez szlaki przechodu zrównując w skutkach nadanie z coraz to

głośniejszym rozłamem. tym bardziej niech pocieszające będzie to
pojedyncze wahanie jako wzajemne zniesienie wspólności, schemat
powiązań, który stawia nas w przeciwnym wypadku, w mgnieniu oka
otaczając kwileniem i klęską urodzaju bez cienia symbolu – namowy na pat.

ziemie odzyskane
ruszamy z miejsca, wychodzimy do światła: konieczność, błąd i potencjał
sięgają dalej niż zazwyczaj ma to miejsce na krańcach, wykorzeniają z ziemi

i wiary deputowane batalie jak wrzosy wyrzucane na brzeg i dostrajanie czułości
na chybionym dorobku, do skutku dławiąc: przemoc ma twarz, nie wiadomo czyją.

straty uboczne
w sile wieku migotliwość nie pozostaje niczym więcej niż przyrodzonym
tworzywem, przeoczeniem powoływanej na świat, natarczywej jak błędnik
spoiny, linii uskoku między przypadającym na jedno ciemię latyfundialnym

poszyciem i nagminnie podejrzewanym o porzucenie stada pogorzeliskiem
stałego lądu lub ładu, gdy końca dobiegają pokłady zanieczyszczonej do bólu
tkanki – chybionej i notorycznej, zaniechanej na wieki, na pastwę, na karb.