Paweł Jasiński – pięć wierszy

/span>

bez wątpienia

diagnostyka zawiodła — wyniki badań

przemilczały toczenie żywego organizmu

[zawartość chleba w widełkach — wino

na poziomie abstrakcyjnej przyzwoitości]

— — — ani słowa o wywoływaniu wierszy

ani słowa o markerach przekłamujących

kolejne tąpnięcia płynów ustrojowych

samopowielający się schemat liturgii lęku

proszę zwątpić [obwąchać obszczekać

i proszę zwątpić] stryczek mówi że poezja

to bardzo dobre drzewo

ten trzeci

uśmiecham się — nie byłem na to przygotowany

co innego omdlenie przy nakłuwaniu żyły

albo skaryfikacja matryc odbijających moją tożsamość

— — — zawsze było mnie dwóch

ale żaden się nie śmiał

seanse spirytystyczne w mieście X

przy bliższym poznaniu zawsze tracę

grunt pod stopami i pewność ciebie

[który siedzisz po prawicy Ojca] przy

bliższym poznaniu rozkopuję kołdrę

poetyckich urojeń

a oni patrzą patrzą na moje usta

oczy linie papilarne przy bliższym

[…] zawsze tracę:

grunt pod stopami i siebie z oczu

— — — dopiero wtedy zamykają knajpę

nie ma takiego numeru

syndrom sztokholmski osierocił moją prawą rękę

[ — — — nie kocha] od ostatniego samobójstwa

minęły prawie dwa tygodnie | ona znowu przemyca

donosy kreślone amarantowym atramentem

a czasu coraz mniej [siostro] proszę mnie podliczyć

płacę krwią ze świątyni

nieopatrzności mojej i jego bolesnej męki

wszystko co miałem do napisania — napisałem

jeszcze tylko dokończę Majakowskiego i idę spać

[proszę mnie podliczyć] siostro

grudzień zero i osiem

 

Mickiewicz cierpi za miliony a ja znowu

grzebię palcem w Bursie czterdzieści

i cztery razy czterdzieści i cztery Mickiewicz

cierpi za miliony […] mój ojciec był cieślą

i też cierpiał jak pięknie cierpiał czterdzieści

i cztery razy tracąc świadomość mój ojciec

umierał jak pięknie umierał a ja znowu

grzebię palcem w Bursie [ojca swojego

który był cieślą]