Paulina Szatkowska – trzy wiersze

– Smakujesz mi jak skórki dookoła paznokci, których tak zawzięcie zakazujesz zjadania
więc odbierz to jako komplement gdy mówię o potrzebie deseru

lubowałam się kiedyś w przekonaniu że mężczyzna, który się zmienia
to inaczej transformacja z Vaughna w Dooma

przejście z disa
do esa

a

jednak

mężczyzna który pije przewraca śmietniki
ale nie spuszcza ręki z mojego spłoszonego karku

dlatego trochę się boję twojej hibernacji, spuszczonej gardy
co jeśli zajem cię jak suchości i zarwy na kciukach tylko dlatego że mogłam?

– Jedz mnie.

[- Czy już zawsze podasz mi serwetkę z plastrem?]

1. Jesteśmy w Krakowie, a to nasza pierwsza randka w życiu (bo poza krk życie jeszcze nie
zaistniało, nie intensyfikuje się, nie rozpiera swoich własnych granic, nie rozpulchnia, nie
itd., itp. [jestem spaczona tym akademicyzmem, wybacz mi]).

2. Doświadczamy czytania dramatycznego (to egzaltacja, ale czuję się jak w
przekombinowanej Pułapce odczuć, ulatującej znad półmiska cichym brzęczeniem,
dosłyszalnym jedynie przez rohatyńca nosorożca [a gastronomiczne treści zdają się
sensowniejsze niż erotyzacja wszystkich oddechów z przestrzeni zwanej teatralną. Niż, też,
tej przestrzeni przećpanie]).

3. Treść:

Sos z pomidorów pelati, brokuły, cukinia, cebula,
przepraszam

Tomato sauce, broccoli, zuchhini, onion, parmezan
cheese

4. Czytam przez większą część czyjegoś życia [przepraszam za ten wtręt, po prostu wciąż się
niedookreśliłam] – wciąż z błędami. Mówisz do mnie po amerykańsku od narodzenia. Razem
zdziałamy pełno złej poezji i nigdy nie dojdziemy do porozumienia. To w porządku. To jest
życie (nie można się bać banalizmu, my siebie przecież tak najbanalniej uwielbiliśmy).

5. Dajesz mi swoje ciało na parkiecie [jak ja kocham mieszkania zbudowane na planie
parkietów], westchnięcie dajesz mi na bezdechu, a palcami badasz kierunki zwiedzania
moich linii papilarnych. Brzęczniem więc? Oczywiście:

6. Brzęczniemy wraz z przebudzonymi naszą sparowaną nocą rohatyńcami.

2023 z elementami Pasewicza

Pamięci, przemów gdy nieproszona, gdy wreszcie wystrzeli ze mnie potrzeba upładniania
wyjałowionego i przeżytego.

Matriarchalną traumę pokoleń wrysuję wtedy w dyskurs postpamięci zupełnie nie mojej (idąc
tropem poczytnych prozaików polskich, ich żalu wobec małej ojczyzny, ich bezpłentnych
wspomnień niemieckojęzycznych dziadków), żeby nadać wartości, choćby intelektualne,
choćby podjąć się struktury.