Michalina Cendrowska – dwa wiersze 

cały lipiec na straty

dzieciństwo minęło pośród niezrozumiałych obrazów
porozrzucanych gałązek sznureczków
mieniących się szkiełek
które wygrzebywałam z piasku

bardziej niż słowa pamiętam uczucie
jak wsuwam palce w zatęchły modlitewnik
i przeczuwam że jest w tym coś niewłaściwego

może nigdy nie powinnam nauczyć się mówić

pamiętam też seledynowe tapety w kwiaty
wysuszoną rozgwiazdę pod warstwą kurzu
lakier na paznokciach mojej matki
wilgotne prześcieradła na sznurku
słońce wsączające się prosto pod skórę
jak zastrzyk
wakacje

za domem mojej babci rosły mirabelki
słodkie plamy w mojej pamięci
wyciągały brzuchy do słońca jak kociaki
myślałam wtedy
całe lato przed nami

ona kiedyś chciała zostać czarodziejką z księżyca 

ale niefortunnie przeobraziła się w kobietę
z twarzy posypał się brokat
błysnęły światła
to wcale nie jest koniec dzieciństwa
to jest dopiero początek zabawy

dziś znowu nic nie mówi
tylko tak w głowie sobie się modli do siebie
tak sobie się modli do siebie
oby tej nocy
zadziałało to gówno na receptę
i zaciska mocno palce na oczach
jakby chciała wycisnąć z pudełka
mleczne czekoladki
które i tak zostawi na później

dziś znów nie śpi i pod łóżkiem
pod deskami w podłodze
szuka jakiś brokacików cienkich wstążeczek
guziczków
znów tak wyraźnie jej pachną rabaty na balkonie sąsiadki
wodzą ją za nos po mieszkaniu
przestawia więc meble zagląda w szczeliny a przecież
jest też sen
ale ona boi się zamknąć oczy
nie chce zgasnąć