Michał Szyman – pięć wierszy

boom boom thx

rozjechany pies na drodze do celu
Wypada się zatrzymać
Raz na jakiś czas się o tym mówi,
potem myśl osiada,
pamięć zawodzi,
zlatują się muchy

Niewiele wiesz o rozjechanym psie
Niewiele o takim psie słyszysz

Mówi: „thx”
Czy on mi kurwa dziękuje?
Potem dodaje: „1138” i już jestem spokojny
Nie przeczę temu, co jest, bo to jak tłumaczyć coś, czego nie ma

Dobrze zatem:
muchy lecą do byle gówna
na wyboistej drodze
O tym się nie mówi

upadek stodoły

Oglądam na własne oczy
koniec życia
Nic, w co chciałbyś uwierzyć
Rozkopany grób twojego prapradziada
jego własnym głodem,
wiedzą przyszłego wieku

Pamiętaj o dniu,
w którym chwycisz się śmierci

Wytłumacz, jak się nie bać,
kiedy nikt nie straszy

Przyłóż sobie ten pistolet
i odliczaj bydło,
jak je siłą
wyciągają ze stodoły

exposé

blade usta
upaćkane mlekiem
W tym wydaniu wyglądasz zupełnie niewinnie,
nasycony ssaku

Chciałbym za Tobą podążać
Przeczekać zagrożenie
w słodkim smaku bieli
Nasiąknąć życiem aż do pomarszczenia
Choćby nikt nie widział,
zwiększa się powierzchnia skóry

prognoza

Zmoczyłem stopę w kałuży
Woda przeciska się przez szczeliny,
szuka miejsca,
które będzie jej tymczasowe

Zmoczyłem stopę w bucie
Miejscu tymczasowym,
tymczasowo nieszczelnym

Stopa sama w sobie
została stworzona na deszcz
i mokra być nie może

mama

Mama płakała nad mlekiem w kartonie,
w radiu znów mówią o zimie stulecia
Nachylam się nad tym kilka razy do roku,
przewlekam jej włosy przez oczka od igieł
— Mogłabyś raz posłuchać, jak w telewizji
nikt nikogo nie słucha.
Ona zaciska mu ręce, rozciąga się w nieznanej mu skali
Oboje słyszą jedynie fragmenty i plotą historię
o moim stworzeniu

Powstałem z chwili zapomnienia
Skąd miałbym wiedzieć,
jak pisać o wieczności?