Marta Mitek – pięć wierszy

co nam wystarczy

zaczynamy od muszli, żeby wydobyć szumy:
pora wstawać. mam nadzieję, że to były
miłe sny o złożach, zbożach i złocie naleśników.

nowe trzyma umysł
(czy można już się poruszać?)
mechanizm jest ten sam:
modlitwa za wrogów,
pragnienie z całych sił czegoś innego.

nie walcz, nie uciekaj, każdy krok
to wyzbycie, i tak do momentu
gdy będę pusta, żeby wreszcie przyjąć

re:

za co dziś przebrać miłość

widzieliśmy to nie raz:
mechanizm nagrody, związek klatkowy
zmowy map i butwienie

czy próbowałaś w to oddychać?
co jest miłe? mogę pomóc?

znam ten unik: słowa, małe przedmioty
pozwolą zgasić stare ogniska

i nie rozpalać nic więcej

warunki przejścia

czekam na pasażera
(nie lepiej byłoby samej?)

przyzwyczajona do parcia patrzę,
co wyrośnie z tej codzienności

pasaż otwarty, zamiast wciskać
w kąt, pomagam sobie gestem.

zamieć dom, przyczyń się
— ciało się nie oszuka

matkuj sobie

weź takie lepienie pierogów:
nie mam komu pomagać w tym patriarchacie
chciałabym, lepiłabym.

chodzi o sposób, w jaki niesiesz swój ciężar,
co zostaje w cieniu, jeśli znacie światło

dzisiaj tracimy dobrze,
jutro stracimy lepiej
a jednak potrzeba
kogoś, kto będzie forsował nadzieję,
podmiotu udostępniającego siebie,
co powie: to wchłaniaj,

by poczuć siebie

ostatni opór

w ogóle można jeszcze pisać o węglu,
czy tylko palić szybciej i szybciej

co dźwięczy, nie biorą pod uwagę
dałeś im za dużo, za darmo,
zarówno kobiety, jak i zwierzęta

liczymy:
ilość porażek musi się zgadzać
bez reszty nas wchłonie o końcu
piosenka

Marta Mitek – Mazowszanka. Rozmaite teksty publikowała m.in. w „Dwutygodniku”, „Piśmie”, „Stronie Czynnej”, „Drobiazgach”, „Helikopterze”, magazynie „G’RLS”, zinach „Girls to the Front” i „Krzak Papier”.

Oliwia Lisek – ilustrator, nigdy nie uczęszczała do szkoły artystycznej. Tworzy ilustracje cyfrowo jak i na papierze. Interesuje się naturą, parapsychologią i sztukami walk. Uwielbia czytać, tworzyć i rozwijać swoje umiejętności. Instagram: @vialiart