Lidia Karbowska – pięć wierszy
zatrzymanka
odbity chłopiec, przebita
dziewczynka, kolekcja znaczków
z miłosnymi sentencjami: nikt cię nie pokocha,
póki nie pokochasz siebie; spieszmy się,
gdyż odchodzą – spieszmy się,
gdyż odchodzimy
odbity chłopiec, przebita
dziewczynka, to samo ujęcie, ta sama zabawa: co
trzymam w rączce, czego
nie pokażę?
rubryka wakacyjne plany i przygody:
kilka prostych trików na dryf głębinowy
morze czasu
na morze cierpienia, przypływy-odpływy
w obiegu zamkniętym: wino-krew,
krew-wina
pocztówka
fala omija szklane ciałko
(czy się rozpadnę, czy wyschnę – jaka
to różnica?)
zbawienny
zbawienny dystansik, ratująca poza – poza
dotykanym i dotykającym – tego właśnie chcesz,
tego oczekujesz? jeśli tego właśnie – nie,
nie dotknę cię
posezonie
bardziej martwa niż żywa
ale jednak wypływam
co mieli potonąć – potonęli; co mieli, w otwarciu
oczu i ust na to, co morskie, a kresne, ostać się – ostali
Lidia Karbowska (ur. 1995) – studentka filozofii na UAM w Poznaniu. Laureatka konkursów literackich, między innymi OKL im. Stanislawa Grochowiaka (2016), OKP im. Dionizego Maliszewskiego (2018). Jej wiersze znaleźć można w miejscach takich jak „Wakat”, „Inter-”, „Helikopter”, a także w antologii młodych twórców Wyjustowani (Toruń 2018).
Ilustrację wykonała:
Maria Horowska (ur. 1997) – studentka designu, zakochana w swoim mieście poznanianka. Wielbicielka zakamarków, winkli i fyrtli, szczególnie tych, w których pachnie świeżym pieczywem i niezwykłą kawą. Z pozoru spokojna i poukładana, jednakże w środku islandzki wulkan – uczuć, emocji, opinii i spostrzeżeń. W głowie zawsze zwój niekończących się pomysłów.