Leslie Scalapino – pięć wierszy

utwory z sekwencji poetyckiej „hmmmm”, z tomu „Considering how exaggerated music is [North Point Press, San Francisco, 1982]

Nota dotycząca praw autorskich:
Fragmenty „hmmmm” z tomu „Considering how exaggerated music is” © 1982 Leslie Scalapino. Wydawnictwo North Point Press. Opublikowano za zgodą The Estate of Leslie Scalapino.

Rozważ niektóre emocje, takie jak zasypianie,        powiedziałam,

(zwłaszcza gdy ktoś stoi na nogach), jako podobne
do strachu, albo gniewu, albo omdlenia.    Ja tak robię.    Czuję, że sen
we mnie wywołuje krew pompowana do żył
mojego mózgu.    Nie mogę się skoncentrować.    Mój język jest drętwy
i tak ogromny, jak długi język cielaka albo
język kozy lub owcy.    Do tego, beczę.
Tak. Prywatnie, w łóżku, w nocy, z głową
odwróconą na bok na poduszce. Nic dziwnego, że mówię jak kocham spać.        

Pies

Przypuśćmy, że myślałam o czymś, powiedzmy, nie wiedząc, że o tym myślę,
pewnego dnia kiedy zobaczyłam tego psa na chodniku przed domem,    on
nie tyle skradał się w moim kierunku,    ale raczej szedł kiwając się na boki?
Tak, z wywieszonym językiem. I piszczał tak, jak ludzkie głowy
zwisają do przodu we śnie i cicho rżą.    Coś tak niepewnego i niskiego
Tym bardziej, że był to dźwięk nosowy, rżenie, rodzaj
naszego rżenia, bezwiednego, kiedy nerwowo naśladujemy konia.
Więc naśladowałam go, psa, w podobny sposób. W rzeczywistości wygłupiałam się
udając, że tak galopuję ; i cały czas pozostając bez ruchu,
i pozwalając językowi wyślizgnąć się spomiędzy warg, w rzeczywistości śmiejąc się.

Wiem, że jestem chora (ktoś ci powie), kiedy jedyne co mogę jeść

Wiem, że jestem chora (ktoś ci powie), kiedy jedyne co mogę jeść
to coś słodkiego. I jeszcze się pocę. Jedzenie takie jak owoce, jajka,
albo mięso, to rzeczy których nie mogę jeść. Co więcej, moja choroba
jest jak wścieklizna. Nie mogę przełykać. Jestem służalcza,    a
z drugiej strony, z taką łatwością usługuję innym, np., mężczyźnie
lub psu, że psy będą przeze mnie prowadzone,    po cichu; na przykład
jeśli rzucę im puste, choć łagodne spojrzenie.    Z pewnością.
Bo pies i ja, powiem tylko tyle (   tu osoba
mówiąca do ciebie zaciska usta), pragniemy siebie nawzajem    .

Czy     to         nie       interesujące    że        kobieta              taka   jak       ja
ugania             się       za        jednym           mężczyzną      po        drugim

ta sama twarz albo nawet ta sama stopa lub ręka. Jak mężczyzna,
który kochał kobietę za jej obcięte włosy.    Jasne. Kochał ją,
powiedział,     bo była jak hiena. Albo jak kundel
albo jak pies krótkowłosy, tzn. Kiedy byli w łóżku, mówił,
kiedy wołał ją psimi imionami gwiżdżąc, lubił ją skubać
wargami. A kiedyś, podczas seksu, kiedy mówił jej
czego chciałby od niej najbardziej,   mężczyzna powiedział żartobliwie:
Chcę, żebyś wypowiedziała słowo pisk, jak w poszczekiwaniu młodego psa.

Unosząc          rękę               do głowy              w pewien sposób          

Kilka tygodni później, gdy pewnego dnia wreszcie zobaczyłam mężczyznę, o którym myślałam, że widywałam go wszędzie (pomyśl o mnie gapiącej się na mężczyzn
żeby zobaczyć, czy mają taki sam chód i takie same włosy jak on),
Zauważyłam, że skinienie głową w moją stronę (kiedy mijał mnie
idąc chodnikiem z kobietą) było jak podskok głowy
wynurzającej się z wody, ale był tak pochłonięty, jakby omdlewał. Dosłownie.
Więc spojrzałam za siebie, po oddaleniu się kawałek, żeby zobaczyć jego plecy.
I pamiętając to wyzywająco ponure spojrzenie na twarzy kobiety,
z którą był (jakby miała go na smyczy), chciałam włożyć palce
między wargi, tak, że udając ponurą i wykrzywiając usta w grymasie, w rzeczywistości zasalutowałabym mu (w sensie kogoś, kto wykonuje gest          uniesienia
ręki                 do głowy              w pewien sposób  )     .

Leslie Scalapino – urodzona w 1944 roku w Santa Barbara, w Kalifornii. Córka Dee Jessen, mezzosopranistki, aktywistki i założycielki Committee for African Students, i Roberta Scalapino, profesora nauk politycznych i założyciela Institute for Asian Studies na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley. Dzięki wyjazdom badawczym ojca, często podróżowała po Europie, Afryce i Azji, gdzie zainteresowała się filozofią i praktyką buddyjską, której silny wpływ widać w wielu jej tekstach. W 1966 roku ukończyła Reed College, a trzy lata później UC Berkeley, gdzie uzyskała dyplom Master of Arts w dziedzinie języka angielskiego. Następnie rozpoczęła studia doktoranckie na tej samej uczelni, z których jednak szybko zrezygnowała. W 1986 roku założyła w Oakland wydawnictwo O Books, które publikowało utwory zarówno debiutujących jak i uznanych autorek i autorów, miedzy innymi Alice Notley, Roberta Greniera, Carli Harryman, Toma Rawortha i Fanny Howe. Wykładała na San Francisco State University i UC San Diego, a także w Mills College, California College of the Arts w San Francisco, San Francisco Art Institute, Naropa Institute i Bard College. Brała udział w legendarnej konferencji „Page Mothers”, poświęconej innowacyjnej twórczości pisarek amerykańskich, zorganizowanej w 1999 roku na UC San Diego. Autorka ponad trzydziestu książek, w tym eksperymentalnych utworów poetyckich, powieści, dramatów i tekstów hybrydycznych, kilku zbiorów esejów, a także intermedialnych projektów współtworzonych z amerykańskimi artystkami awangardowymi Petah Coyne, Kiki Smith i Mariną Adams. Redaktorka i współredaktorka szeregu antologii poezji, prozy i esejów, między innymi, Enough, O ONE, O TWO, O THREE, O FOUR, oraz czterech tomów antologii War and Peace. Za swój utwór poetycki way (Green Integer, 1988) Scalapino otrzymała nagrody San Francisco Poetry Center Book Award, Lawrence Lipton Prize i American Book Award. Poetka zmarła w maju 2010 roku.

Małgorzata Myk – pracuje na Uniwersytecie Łódzkim w Zakładzie Literatury i Kultury Północnoamerykańskiej. Autorka monografii poświęconej twórczości amerykańskiej poetki Leslie Scalapino Upping the Ante of the Real: Speculative Poetics of Leslie Scalapino (2019). Współredaktorka tomu Theory That Matters: What Practice After Theory (2013) oraz numeru specjalnego pisma The Polish Journal for American Studies pod tytułem Technical Innovation in North American Poetry – Form, Aesthetics, Politics (2017). Studiowała na Uniwersytecie Maine w Orono, USA, gdzie współpracowała także z National Poetry Foundation jako członkini zespołu redakcyjnego czasopisma Paideuma: Studies in American and British Modernism. Obecnie pełni funkcję współredaktor naczelnej i redaktor merytorycznej czasopisma Text Matters: A Journal of Literature, Theory and Culture, wydawanego przy Uniwersytecie Łódzkim. Stypendystka Fundacji Kościuszkowskiej 2017/18. Tłumaczyła na język polski teksty takich autorów jak Mary Fallon, Leslie Scalapino, Lisa Robertson, E. Tracy Grinnell i Kevin Davies. Jej przekłady poezji Marii Cyranowicz na język angielski ukazały lub ukażą się w najbliższych numerach pism Modern Poetry in Translation, periodicities: a journal of poetry and poetics i AzonaL. Mieszka w Łodzi i w Warszawie.

Anna Wiśniewska – ur. 4.08.1993 r. Ukończyła grafikę na Wydziale Sztuk Pięknych, na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. Dyplom wykonała na pracowni litografii. Po studiach odbyła kilkumiesięczny staż w Teatrze im. Wilama Horzycy w Toruniu, gdzie realizowała liczne projekty artystyczne, głównie w zakresie animacji oraz ilustracji, które promowały aktualne spektakle. Od października 2020 r. studiuje w Szkole Doktorskiej Academia Artium Humaniorum na UMK w Toruniu.