Klaudia Pieszczoch – cztery wiersze

wypłukiwanie

kiedy patrzę na morze wiem że brakuje

 

czy po objęciu wzrokiem każdego skrawka ziemi

wszystkich pożółkłych wiech osadzi się materia

zawiąże substancja

na końcu języka jak miód po zmieszaniu

zebranego ze śliną?

 

piaszczyste podłoże rzednie

 

luka między nim a zimnem w głowie (weszło

spomiędzy włosów)–

czy powiększa się na wypadek nowych odbić

przeglądania historii wyszukiwań

w korze brzozy?

 

coraz częściej

ogarnia mnie morze

———————————————————————————————————

 

( )

nagle zobaczyłam najkrótszą drogę

 

(poem)

 

powiedziałam: chodzi o gnicie rozpadanie się przechodzenie

w inny rodzaj materiału odtykanie rur

jak zużyta kawa

 

długo było

rozkładanie żółtej skórki w zielonkawy nalot

 

(has to be a garbage)

 

zapuszczanie w rzeczach niewidzialnych strzępków

ścielenie

ruchliwych kożuchów

 

długo było

 

bawienie się pleśnią

aż poszło

 

(of our time?)

 

o robienie tak

by z nalotu wykiełkowała cytryna

———————————————————————————————-

 

zatoka coraz mocniej wcina się w ląd 

którą część wybrano

by w miejsce wstawić pokarm wstawić

wilgotny asfalt falowanie w akwariach

wieczór cały z kieliszków pustych i głębokich

naczyń połączonych jak ciało i widok

(nalewasz trochę wody

i już możesz grać)

 

którą część wybrano

by wstawić głos (odbicia)

 

cofam się

robię miejsce

dla szarego światła rzeki jej poddaszy

z facjaty rozbitej o skały wyłazi czarny krab

wspina się jego ruchy powoli zapalają latarnie

oświetlają bulwary

 

którą część wybrano

 

do czego chcę się dogrzebać głaszcząc sierść

co ze mnie wygrzebuje?

——————————————————————————————————

 

pamięć śniegu

w końcu pozwalamy by wyrastał z nas śnieg

przyjmuje się łatwo jak najprostsze mchy

zagniecenia skóry żłobienia w opłatkach

prędzej czy później samodzielność śladów

i nie potrzeba już palców

ruchów stóp

w bieli powoli odradzają się kształty racic

odrastają z nich sarny