Katarzyna Pawłowska – cykl poetycki

Spotkanie

1.

Coś we mnie umarło

spadając jak martwy ptak

obróciło się w pył

Miasto właśnie budziło się do życia

wyciem syren i hukiem startujących samolotów

o chodnik stukały buty spieszących się do pracy

Rodziły się dzieci umierali chorzy

żony żegnały mężów

na moment zatrzymał się czas

A potem wstałam jak co rano

odsłoniłam zasłony zaparzyłam herbatę nikt nie zauważył by coś się zmieniło

Czas znów płynął swoim torem jak pociąg donikąd

2.

to wszystko wielkie oszustwo

jadłam pomidora o aromacie ryby

próbowałam mężczyzny – smakował kobietą

widziałam psa wyglądającego jak szczur

jego właścicielka uśmiechała się  smutno

tylko moja babcia jest prawdziwa

ma siwe włosy pomarszczone dłonie

opowiada te same historie od lat – constans

idealny gdy chcesz zakotwiczyć się w życiu

z dala od nierealnej rzeczywistości

w mieszkaniu rodem z lat pięćdziesiątych

ma kota wyglądającego jak Rademenes

na półkach stare książki pachnące kurzem

w które wkładam nos by zaciągnąć się prawdą

3.

Nie mam dla ciebie wiersza

tylko pojedyncze słowa przecedzone przez sito

dudnią pusto i głucho

opadają na parawan

gazety zasłaniającej twarz

podatki – koszty – vatowane dochody

zdeponowane w troskliwych bankach

Proza życia o poranku dobiła mnie kapciem

obficie błogosławiąc krwotokiem z nosa

oddając krew za ojczyznę w przymusowym

akcie patriotyzmu zrozumiałam jak bardzo

ranne zwierze może pragnąć ucieczki