Ivan Davydenko – dwa wiersze

Szklana sobótka

wciąż nie przestajesz się cieszyć
z figurki Sylvii Plath którą dostałaś
w zestawie z napojem i daniem:

należy się kieliszek szampana
za nasz dzień za naszą wygraną.

połóżmy się w łóżku niech śni nam się duszność
i krzyki figurek co nikt nie zabierze do domu 

wyblakną ich twarze w oparach frytury
jak szkoda
nie mamy już więcej kuponów 

 

Arczanga

Dziewczę – słońce, pierwszy raz jesteś
na ruchomych schodach, na ruchomych kolcach.
Spróbuj złamać się wpół, jak my wszyscy.
To joga przeklętych, bazarnych. 

Wdech – wysypują się senni i marni,
w torbach przenoszą kapsle od dworców,
pną się ku słońcu, ku tobie czołgają. 

Wydech – znikają. Stają się piórkiem,
przeciągiem, pękniętym naczynkiem.
Kłaczkiem wyplutym na asfalt. 

Ślad od krzyżyka na spalonej szyi –
ciągle odżywasz w odbiciach.