Grzegorz Ryczywolski – pięć wierszy

na starym zdjęciu z wakacji
wznosimy razem
fortyfikacje z piasku
marszczy się pod słońce

coraz bardziej go przypominam
nawet mój podpis stał się taki sam

tamtego lata
wszedłem do morza

od tej pory pływam
mierzę się z prądami
mijam wyspy cieśniny
czasem gubię się w nocy
pośrodku oceanu
i rozglądam się za kimś
kto pokaże mi drogę

wtedy widzę
że on nie wszedł razem ze mną

wciąż siedzi na plaży
wśród foremek i zabawek
coraz mniejszy

rozpoznaję ich po zapachu
kijów i pasów
gorzko-kwaśne znamię
w cebulkach włosów
splotach sukman

codzienny widok
na rzeźnię
przykrył woń siana i snu
wymył litość
z zakamarków twarzy
z jasnych oczu

nie zostawili mi swoich podobizn
ani młyna
ani kota
tylko ten zapach
którego nie potrafię się pozbyć

twoje myśli istnieją
pod warunkiem że z nim jesteś

kiedy odejdzie
miasto skurczy się
o miejsca w których razem byliście
nie da się już w nim żyć

jesteś miastem
które wciąż odbudowuje się od nowa
w szczerym polu
tylko tam nie znajdzie cię pamięć

prawa strona mojego ciała
szyje koszulę
o czterech rękawach

lewa wycina wielką dziurę i ucieka

prawa strona zaszywa dziurę
kraciastą łatą
i tak żeby spodobało się lewej
zostawia szparkę

lewa bierze koszulę
i rozszarpuje ją na strzępy

prawa zbiera strzępy
idzie do ciebie
idzie do mnie
zdejmuje miarę
szyje koszulę o trzech rękawach
z połową kołnierzyka

w małym mieszkaniu na Żoliborzu
dwóch facetów
wyżymało z siebie wpierdol
który dostawali od swoich ojców
którzy dostawali go od swoich ojców
zakręcało go w słoiku
i wystrzeliwało w kosmos
poza zasięg ziemskich rakiet
w stronę jakiegoś peryferyjnego
i nieatrakcyjnego księżyca
którego nie widać
przez teleskopy ich synów