Feliks Trzymałko – cztery wiersze

Portret mojej kochanki

strzałem w potylicę stajesz się
samolotem z wyjątkiem kiedy
twoi oprawcy są zziębnięci
z wyjątkiem że przypadkiem
się dopełniły wszystkie sfery
wszystkie linie lotów. pamiętaj
żeby ułożyć z nich stos żałobny
kiedy ty w locie odrzutowiec
uderzysz w stół i rozsypie się
szklanka cukru

para rozbitych skrzypków na dachu gra kakofoniczny utwór

chociaż na deszcz się nie zanosi to w rozdarciu
odsłaniam się listwom skrzynkom poręczom
wspominając jak spaliśmy razem na dachu –
i gdyby nie pióra które wyjęliśmy z naszych
serc pustych dla innych mimo że myśleliśmy
że nie widać tego po nich – i wiem że nie będę
umiała tego zapomnieć

O północy na morence

pamiętam jak pomyślałem odprowadzając
cię pewnego razu: czy to genetyczne? było
już zdecydowanie po północy i powietrze
drgało albo był to odór alkoholu. potem
wiedziałem już że cynamonu smak zagości
i wpadnie wprost pod lufcik kiedy ja będę
jawić się sobie jako satyr który cię uwiódł

kosmiczny manifest miłosny

każdy ma swoją miłość poza tymi,
którzy schylają się tak nisko aż do
dykty. podoba mi się jacy są samotni
i to nie tylko na pierwszy rzut oka.
wiedzcie że poeta ten najsamotniejszy
wśród ludzi was prosi żebyście wy
pozbawieni cząstek elementarnych
posłali dziś swoje łóżko. łoże na
którym się spali świat aby wyrosły
nam pióra białe i pstrokate