Dariusz Patkowski – pięć wierszy

/span>

Niedziela

Kiedy niebo jest szare, domy śpią spokojnie.

Naokoło nich cichy płomień śniegu

przechodzi w czarny roztop. Ziemia, pusta i

otwarta, staje się wyludnionym kościołem.

***

Szadź osiadła na ich dachach niczym płomień

Ducha Świętego zstępujący w rozpalone

głowy wiernych. Dalej stoją wydrążone

autobusy – porzucone skorupy w środku

poszarpanej rany zimowego lasu.

So story

Brzuchaty stary mężczyzna wszedł do przedziału

po czym przez następne półtorej godziny

opowiadał o najważniejszych wydarzeniach

swojego życia. Na odpowiedniej stacji wysiadł.

Zostawił w śmietniku zgniecioną puszkę. I tyle

po nim oraz po przestrzeni którą wypełniał.

Pierwszy raz mogłem postawić się w sytuacji

Boga. Za oknem ciemność dopędzała pociąg.

Refleksy

Burze ustały. Nie błyska się. Nie siąpi

nawet. Trudno przejrzeć mętną źrenicę

bladego nieba. Ani śladu chmur.

Prognozować nie warto. Wszystko jest możliwe.

Przynajmniej za oknem grzmi. Leje się deszcz.

Ludzie w popłochu szukają schronienia. Wejdą

wszędzie gdzie jest dach. Ukryją się przed królewską

purpurą wieczoru. Przed twoim zawistnym

okiem.

***

Świat znowu płonie przypominając

zdeformowaną twarz boksera. Nic dziwnego –

raz przyjmuje radykalny lewy sierpowy,

a raz ekstremalny prawy sierpowy.

Nokautowany z obydwu stron, upada. Stąd

te wiersze czyli słowa kiełkujące w obrazy,

które chcą uratować mnóstwo nieważnych –

z perspektywy polityki historycznej – chwil.

Słowa które niebawem, być może, staną się

tak wolne lub tak podporządkowane, że

przestaną już mówić.