Danuta Deckert – opowiadanie

Ilustrowała: Anna Wiśniewska

Danuta Deckert - opowiadanie

 

Żar

Stoję w łazience mokra od potu, choć przed chwilą wyszłam spod prysznica. Zakładam majtki i stanik, bawełna miękko klei się do skóry, oddycha. Nie znoszę tych wszystkich poliestrów i poliamidów. Co to ma wspólnego z tkaniną? Jakbym owijała się folią. Sięgam po sukienkę i odruchowo patrzę w lustro. Ostatnio nie mam apetytu. Ostatnio, to jest mniej więcej od czasu operacji. Ubyło mi ciała, ale nie ubyło skóry i jest jej teraz na mnie stanowczo za dużo. Ludzie ponoć kurczą się ze starości. Wsuwam przez głowę sukienkę, walcząc z pokusą, żeby nie sięgnąć do szafy po coś jasnego. Znowu spoglądam w lustro. Sukienka za duża o kilka rozmiarów wisi na mnie jak czarny worek.

Śniadania nie jem, nie jestem w stanie nic przełknąć. Poza tym jest już późno i jeśli nie wyjdę teraz, to spóźnię się nie tylko na autobus. Chłód wilgotnej, wypełnionej stęchlizną klatki jest jak balsam na moje ogorzałe ciało, znika jednak w zderzeniu z gorącem panującym na dworze. Że też musiała odejść w taki upał.

Asfalt nagrzany słońcem klei do ziemi podeszwy moich butów. Coraz trudniej mi podnosić stopy. Jakbym brodziła w smole. Na rozlanym pomiędzy budynkami placu, dzieci zajęte zabawą podskakują jak piłki. Góra. Dół. Góra. Z jakiegoś powodu lepiej radzą sobie z upałem. Mnie asfalt wciąga. Guma, przez którą przeskakują dziewczynki, naciągnięta jest do granic wytrzymałości.

Przy wyschniętym na wiór klombie mija mnie pies. Przystaje i posikuje na przesuszone rośliny. Jest jakiś taki niepieski. Wygląda jak krzyżówka psa z owcą. Czego to teraz ludzie nie wymyślą? Długa, kręcona sierść faluje przy każdym ruchu. Pies-owca zatrzymuje się tym razem przy koszu na śmieci. Jego nos pracuje na zwiększonych obrotach. Łapie jakiś trop i rusza w stronę placu, gdzie bawią się dzieci. Dziewczynki zauroczone zwierzęciem porzucają zabawę i biegną w jego stronę. Jedna z nich łapie patyk i rzuca daleko przed siebie, a pies w swoim psim odruchu aportuje. Z patykiem w pysku rusza w ich kierunku, jednak w ostatniej chwili mija je i upuszcza patyk pod nogi starszego mężczyzny. Zabawa w aport powtarza się. Psy, jak dzieci, też całkiem dobrze radzą sobie z upałem.

Przejście tych kilkunastu metrów od klatki do przystanku jest dla mojego prawego biodra prawdziwym wyzwaniem. Rozglądam się za miejscem, gdzie mogłabym chwilę odpocząć. Przy przystanku widzę pustą ławkę. Do przyjazdu autobusu mam jeszcze kilka minut, więc siadam z ulgą. Przed kamienicą widać tylko dzieci, rodzicie chowają się przed skwarem w zaciemnionych mieszkaniach.

Na przystanek podjeżdża trzynastka. Więzi w swoim wnętrzu ściśnięte ciała, ich rozgrzane, czerwone twarze szukają ratunku w kilku uchylonych oknach. Moja musi wyglądać podobnie, mimo że siedzę na dworze. Choć autobus pęka w szwach, młoda kobieta w kwiecistej sukience próbuje wcisnąć się do środka. Nie jest jednak w stanie wejść głębiej, zeskakuje ze stopnia i siada obok mnie na ławce. Jedwabna sukienka klei jej się do ciała. Autobus znika za budynkiem zostawiając nas w chmurze dusznego powietrza.

– I tak chciałam zrezygnować – pieczętuje skierowanym do mnie zdaniem podjętą decyzję.

– Z autobusu? – dopytuję, ale nie czekam na odpowiedź, zadowolona, że wreszcie mogę otworzyć do kogoś usta. – Dobrze pani zrobiła. Przepełnione było to dziadostwo. Powietrza tam pewnie teraz jak na lekarstwo.

– Nie. Nie z autobusu. Z rozmowy – milknie na chwilę, a ja już nie dopytuję. Widzę, że zaraz sama mi powie. – Byłam umówiona. Wie pani. Na rozmowę o pracę, ale i tak bym jej nie dostała, więc… –  mówi na wdechu i milknie ponownie.

– Wiary w siebie to pani za grosz nie ma.

– Tu nie chodzi o wiarę – odpowiada szybko. – Jestem w ciąży. Taki niezły news z rana, prawda? Powie pani, kto mnie teraz zatrudni?

Dzieci porzucają zabawę z psem i wracają na podwórko. Łapią rozrzuconą kredę i rysują nią po ciepłym asfalcie. Spod energicznych ruchów rąk wyłaniają się kształty zwierząt. Jest i pies, chociaż może to jednak owca. Nie rozumiem jak to możliwe, że kolana dziewczynek nie wtapiają się w lepkie podłoże. Kropla potu spływa mi po szyi i płynie wzdłuż kręgosłupa. Przestaję ją czuć na wysokości zapięcia od stanika. Bawełna wchłania kolejną. 

– Chowam dzisiaj siostrę – rewanżuję się wyznaniem.

– Przykro mi – mówi cicho, a ja tylko kiwam głową.

Ma taką młodą twarz, wypełnioną jeszcze dziecięcą miękkością. Złote plamki, którymi obsypana jest jej jasna skóra, przypominają przesiany na bitej śmietanie cynamon. Wygląda znajomo. Nie mogę oderwać od niej oczu. Dziewczyna ma długie, szczupłe palce, które nerwowo tańczą na rzemykach breloka przypiętego do torebki. Głośne sapnięcie zatrzymującego się na przystanku autobusu wyrywa mnie z zamyślenia. Wstaję zbyt gwałtownie, nagłe ukłucie bólu zgina mnie w pół i wtedy ta drobna dziewczyna zadziwiająco silnym chwytem łapie mnie pod ramię.

– Proszę pani, ja mam teraz trochę wolnego czasu. Na rozmowę i tak już nie pojadę, to może pomogę pani dotrzeć na cmentarz?

Waham się tylko przez chwilę, za gorąco na myślenie. Jej obecność dobrze na mnie działa, więc pozwalam jej poprowadzić się do autobusu.

W kaplicy panuje przyjemny chłód, jakby Pan Bóg w swojej łaskawości chciał nam w tej trudnej godzinie choć trochę ulżyć. Wiercę się w ławce, rozglądam w poszukiwaniu znajomych twarzy, nikogo jednak nie rozpoznaję. Siostry też w sumie nie znam. Nie znałam – poprawiam się szybko. Mężczyzna prowadzący pożegnanie prosi najbliższych zmarłej o kilka słów. Zanim to do mnie dociera, z głośnika w kaplicy pełnej obcych mi ludzi, kilka razy pada moje imię. Czuję ich wzrok na plecach. I kiedy mam stanąć przed nimi, to wpadam w to napięcie, które pojawia się zawsze wtedy, kiedy uświadamiasz sobie, że nie wszystko zależy od ciebie.

Wbijam dłonie w drewnianą ambonę, czuję jak wilgotnieją od potu. Poprawiam uścisk na chłodnym, twardym drewnie. Powinnam chyba coś powiedzieć, ale milczę. Dzieliły nas z siostrą dwa lata i sporo żalu, o którym przestałyśmy już dawno temu rozmawiać. Milczę więc o tym, że bliższa jest mi dziewczyna w jedwabnej sukience, niż własna siostra. Mikrofon sprzęga się z głośnikiem wydając nieznośny dźwięk. Mężczyzna prowadzący pożegnanie ruchem ręki nawołuje dziewczynę i ta po chwili jest już przy mnie. Pomaga mi wrócić do ławki.

Na stypie gości jest jeszcze więcej. Zastanawia mnie, czy wszyscy na pewno przyszli tu dla mojej siostry. Siedzimy ściśnięci przy nakrytym bielą, wijącym się jak wąż stole. Po mojej prawej siedzi przystojny, młody mężczyzna. Z jego boku, jakby wklejona w niego, wyrasta piękna, chuda kobieta. Rysy jej twarzy wyostrzają wszystko wokół niej. Mam wrażenie, jakby ktoś wyciął ich z okładki magazynu mody i wkleił tutaj trochę dla żartu. Upał i na nich powoli odciska swoje ślady.

Kelnerzy podają obiad. Z talerzy paruje gorący rosół. Topimy się tu wszyscy w jego oparach. Plamy potu wykwitają teraz na każdym ubraniu. Przyglądam się ludziom. Podpatruję jak jedzą. Jedni łapczywie, parząc wargi wlewają do ust zawartości łyżek. Inni powoli, dyskretnie zbliżają je do prawie zamkniętych ust, jakby bali się, że ktoś przyłapie ich z jedzeniem w buzi. Tłusta, żółta plama pojawia się nagle na białej koszuli przystojnego mężczyzny. Speszony szoruje ją końcem krawata, mając pewnie nadzieję, że wraz z nią wymaże wstyd, który wykwita czerwienią na jego twarzy. Karcący wzrok kobiety również na mnie robi wrażenie. Do tłustej plamy na koszuli dołącza kolejna plama potu. Gdzieś z boku słyszę miękki głos dziewczyny w jedwabnej sukience.

– Na stypach, nie wiedzieć czemu, wszyscy są głodni.

Zza pleców gości siedzących po drugiej stronie stołu dochodzi szum kręcącego się z trudem wiatraka. Mocy starcza mu jedynie na poruszanie kolorowych wstążek, które wkręciły się w niego na jednym z wcześniejszych przyjęć weselnych. Z restauracyjnego ogródka dobiegają śmiechy dzieci. To ich pierwszy wakacyjny dzień, zajęte zabawą jeszcze nie czują głodu. Upał nie chce zelżeć.

Danuta Deckert – fotografuje, pisze, blisko związana z medycyną. Warsztat pisarski szlifowała podczas studiów podyplomowych Szkoła Mistrzów, organizowanych przez UW. Mieszka w Warszawie, ma kota Kocie. Ciągle przed debiutem.

Anna Wiśniewska – ur. 4.08.1993 r. Ukończyła grafikę na Wydziale Sztuk Pięknych, na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. Dyplom wykonała na pracowni litografii. Po studiach odbyła kilkumiesięczny staż w Teatrze im. Wilama Horzycy w Toruniu, gdzie realizowała liczne projekty artystyczne, głównie w zakresie animacji oraz ilustracji, które promowały aktualne spektakle. Od października 2020 r. studiuje w Szkole Doktorskiej Academia Artium Humaniorum na UMK w Toruniu.