Dagmara Borkowska – pięć wierszy

jestem chora jestem zdrowa

wszystko we mnie
gniciem
ale ząb mam złoty i
szczerzę się sąsiadom
serdecznie
smażę na języku
mdma
grając w gumę
z dda

hop sa sa
hop sa sa
który sięgnie mi
do pasa?

ślinię się do mężów
wężów
pstrych ich
cielessnych
orężów

z nieba spada tęcza
co polaków tak
zadręcza

kto smutniejszy
a kto mściwy
kto swym jadem już przegniły
tego wezmę pod języczek
i otworzę wnet koszyczek

hejże jazda tabletkowa
jestem chora

jestem zdrowa

pov: kiedy wracasz z niesatysfakcjonującej pracy w sieciówce

Ze zmęczenia pomyliły mi się
miasta, państwa
a tobie chyba
w głowie
tego wieczoru
gryzę daktyla
chorym zębem
mając deszcz na
policzku

i nawet wtedy
pamiętam że
muszę być piękna
wyprostowana
choć krwawi
mi skóra
zimą

będąc na granicy
dzielnic
stanów
jak opętany duch
recytuję pasażerom

ja właściwie
tylko na czynsz
ciułam
wdycham opary
tysiąca chińskich
torebek
z mazi skóropodobnej
będąc człowiekopodobną

marzę cicho
pod płaszczykiem
żeby wszystkie miejsca
na świecie były
siedzące

sinusoidy w excelu

wejdź w nowy rok z najlepszą
inwestycją
kup apartament w karpaczu

i to właściwie już nie jest
nawet śmieszne
wręcz przeciwnie

jestem dumna, że ktoś
w przestrzeni mailowej
widzi we mnie
potencjał

nie baczy na sinusoidy
w excelu
które sobie mogę
wydziarać na plecach

wszystkie drogi prowadzą do apteki

ma pani zespół
jelita drażliwego
mówi pięknym
głosem lekarz
gdzieś na koniec
roku

a z buta
jak z rany
spada
mi hałda
śniegu
piasku
soli

mamroczę pod
nosem
afirmację
że wszystko
mija
i ustawiam się
w serpentynie
ludzkiej

słucham
jak pieśń się
zrywa z
pękniętych polską
ust:
wszystkie drogi
prowadzą do apteki

życzenia

Jeśli czegoś potrzebujesz
to powiedz

a więc najbardziej
to potrzebowałabym
żeby ojciec przeczytał
moje wiersze
żeby odkrył
kim jestem
co mnie interesuje

ale co ty narzekasz?
przecież wysyła
życzenia
w zgrzytach
zaciętych
żaluzji serca
mam ochotę
życzyć mu tylko
śmierci

i niech nikogo
to nie przeraża

Dagmara Borkowska vel Daga Neonowa – homo poeticus, pożeraczka reportaży, szmat lumpeksowych i miłości. Kolekcjonerka emocji i dyskusji z ludźmi. Studiuje kulturoznawstwo w
Gdańsku, na chleb i fińskie masło zarabia słuchaniem ludzi („wszyscy byliśmy kiedyś zawieszeni na infolinii”- tak, to mój cytat) a także sprzedażą ubrań vintage. Publikowała w „Girls to the front”, „G’rls ROOM”, „Helikopterze” oraz „Stronie Czynnej”. Cierpi na zbyt wiele pomysłów, pisze co zdoła.

Karolina Krasny (ur. 1999) – studentka architektury na Politechnice Krakowskiej. Rysuje, maluje, pisze i pracuje w gastronomii.