Dagmara Borkowska – pięć wierszy

Odchodzi się w pierwszej

masz drugi stycznia
styczeń
nie jesteś pewien odmiany
ani tego czy będziesz mógł
odmienić luty

początek jak
ponury żniwiarz
robi statystyki
szpitalom
policji
sądom

coś co roku
gnije i głupieję
od liczenia ciał

wyklucza się udział osób trzecich
odchodzi się w pierwszej

fusy mojego ciała

suki biegają z miejsca
na miejsce
popiskują

mielę chleb
z serem
chłoszczę jelita
zimą
kawą

rzygać się chce

z mojego ciała
jak z fusów
można przewidzieć
przeszłość

Zajmuję się ogniem

moja pani neurolog
zachodzi w głowę
gdzie leży przyczyna
ostukuje mnie
młotkiem
zadaje szereg pytań

dostaję leki
pcham je w wątrobę

jestem jak wata szklana

piszę post
modernizm

ciągle płonę
zajmuję się
ogniem

Głupia chemia błysk

petardy świszczą między blokami
pocę sweter
zaciskam oczy
przeciekają

zdaje sobie sprawę
że ja i wszystkie
psy tego miasta
mamy
ciało

boimy się więc
jesteśmy
jęczymy

gdzieś dla kogoś
musi być
ryk
głupia chemia
błysk

ci oni

są głośni
i pewnie też
o coś/kogoś
proszą

kwestia miłości

młody mężczyzna pochyla się nad
biurkiem i skomle
a może nawet spluwa
jak w westernie
prawą dłonią dotyka penisa
lewą obejmuje czule jądra

i łza wielka jak groch
rosi szorstki policzek
upadła
znaczy drogę krzyżową

i pinezką zaznacza kolejny
kryzys
cały jest akupunkturą
alfabetem Braille’a

to tyle w kwestii miłości

nagi
nabity
uzbrojony
spluwa na siebie

na kobiety już nie może