anna maria wierzchucka – cztery wiersze

pastwią się pastwią pastwiska niebieskie
zmodyfikowane kultury bakterii. leksykalizacja. jeśli chcieliście recepty to zły adres.
strumieniem leje się ropa. i ci którzy zawierzali. i ci którzy strefowali. i ci którzy głosili. i cała
ich nietolerancja. martwią się martwią zmartwychwstałe marchwie

neonowy krzyż
zamach trawy na zimę na ten odwieczny porządek ze służącą ma być kobieta choć co roku rodzi
niech szoruje niech zbiera drzazgi podłóg i niech przestanie mamrotać że brak zgody to gwałt
inwazja ciepła na zimno lista wstydu agresja śnieżyczek rasistowskie ramy polityki zdrowotnej
asymilacja odziomkowych wnętrze rakiety na orbicie u nasady ogarnięte liściem pochwiastym –
relacja wideo
i tym gorzej dla klimatu

w ruchu fotonastycznym zimne krzykliwe światło

ciemne niebo
siąpi sen na drugą stronę deszczu. wyszliśmy z wody. umieramy z pragnienia. piach ma smak
brudnych szmat. przechodzi pamięć w mrugnięcia. już wiem jak pęka zimna pierś. z ziemią. z
łuskami których nikt nie będzie badał.
z kolorem skóry

intymna relacja ze śmiercią
w pierwszej chwili nie zrozumiałam dwoistości ani współistotności (co sfałszowali co dopchali
kolanem). są kłamstwa które mają długie nogi. są noce dłuższe od kłamstwa. i kontynenty tonące
w śmieciach.
gwałciciele mogą spać spokojnie. dotykam tylko bąbli i może trochę świata tkwiącego w
instrukcjach używania wieszaków. nie zmartwią się martwi
(personifikujcie znak wykrzyknienia)