przebierać moje ciało
moczyć suszyć
kłaść je na płaskim na miękkim twardym i tak dalej
wlewać w nie co się da
na słodko na słono

nieść je

być w nim mościć się pamiętać nic nie gubić
to ja przecież

tak tak to się uda
to się udaje

andrzejewskiego skarga do ucha

stałem tam
czerwony promyk lizał posadzkę
słońce rozpierało drzwi kościoła
twoja dłoń musnęła ławkę jak uśmiech boga
szedłeś po kwiatach na środek – z nią
jaki byłeś piękny, krzysiu
w tej wylizanej ciszą bezradności
stałem tam jak witraż przesiąkając światłem
nic już nie mogłem powiedzieć jak człowiek

nie podkopuj powagi roślin

nie podkopuj powagi roślin
daj im uschnąć posłusznie zwinąć liście
zżółknąć
wzdychać stroić miny
bulgotać chlorofilem
nie podlewasz nas halo halo
daj im się piąć do mlecznego nieba sufitu
niech myślą że dotrą
daj im naiwnie wierzyć
w zbawienne wodne wtryski-wytryski
bądź głuchy na bunt
nie podkopuj powagi roślin