wiersze z tomu Jak vrabec na šlahounu svlačce

Guillaume!

I.
Widziałam dziś rankiem ładną ulicę imienia jej nie pamiętam
Cała była jak panna młoda
Cała była opadłymi kwiatami na początku lata
A koszula kołnierzyk krawat pana młodego w lot było mi jaśniej

Lalki białe z chińskiej porcelany
Szły tędy trójkami niebieskie sukienki kropka w kropkę
Na twarzy odcisk zegarka na rękę

Czas cyferblat rozgrzał się do czerwoności

II. (z powrotem w domu)
Nie mam pojęcia gdzie pan był
po jakich spelunach pan chodził
ale minęły cztery lata
więc to lekko nieodpowiedzialne powtarzać
że pęka panu głowa

W środku maja:

gdzieś za ścianą usycha drzewo
a wiatr wlecze
kawałeczki kwiatów
po drodze

po czym rozpoznamy domy z dziewiętnastego wieku?
po tym że mają każde piętro inne
i że je rozumiemy

każdy z tych kwiatków
to drobna moneta
w samym środku ulicy
przeczuwane bycie

Pół

brat próbuje złapać słońce
które wije mu się u stóp po kafelkach

lato buja się
w przód i w tył
jak wróbel na pędzie powoju

a ja (w rękach dwa czarne worki upału)
tłukę się przez szkło
do spektrum kolorów

rupiecie lipca lecą
między kropelkami potu
na podwórko

przylatuje sierpień zszargany
skrzydłami ściera rdzę
z oczek ogrodzenia

Na drogę

w oczekiwaniu oddali
cała matowiejesz

korale z jaskółek
wokół szyi

obcasy
w kolorze maku

proszę nie bój się!

topole modlą się za ciebie
wzdłuż drogi

Wigilia:

koło południa wysycha niebo
i wiruje wachlarz piórek

wśród gołych klombów
westchnął ktoś

w odbiciach nieba
w gałęziach
pustce pozostałej po czereśniach
wierzą synogarlice

Tego którego teraz czytam

bez zastrzeżeń wiosna
pióra kaczek znów opalizują
i srok

kiedy jedyna w swoim rodzaju
uderza skrzydłami o drzewo
zanim zniknie w konwaliach

tego którego teraz czytam
chętnie bym – na przekór latam i kilometrom –
pogłaskała po twarzy
więcej nic

przełożyła Zofia Bałdyga