Andrzej Woźniak – sześć wierszy

nierówny teren

koegzystujemy

ptaki cierpliwie

znoszą naszą obecność

hausty powietrza

pozwalają się połykać

znowu udając

że przegapił swoją kolej

w nieznanym miejscu

ukrył się koniec

kultura drobnego szwindlu

‘i won’t blessed with the money

so my movement ain’t felt’

rapsody

pawełkowi

kiedy jadę rowerem ulicą żelazną wiem,

że to już nie dla mnie ani dla moich kolegów.

natura nie znosi próżni, fakt, choć deweloperzy

nie znoszą jej jeszcze bardziej.

błądząc wzrokiem, błądząc słuchem, błądząc węchem,

pod nosem mówię brzydkie słowa.

to miasto wyrosło ze mnie i z moich kolegów

a teraz zrzuca starą skórę,

co prawda z pewnym skrępowaniem.

nim jednak nastąpi kolejny zwrot historii

(a trwa i trwa jak nie przymierzając kultura drobnego szwindlu)

ja i moi koledzy tkwimy w tak zwanym zawieszeniu,

zgięciu ciepłego łokcia, kurwidołku.

to dobry moment, nawet przytulny,

na palenie wąsów i donośny śmiech

a jak przecież wiadomo ten się śmieje,

kto się śmieje w ostatnim wersie miejskiej legendy.

wczoraj biegłem przez żoliborz i ludzie

wyglądali jakby nic się nie stało

potem biegłem kępą potocką i matki z dziećmi

wyglądały jakby nic się nie stało

biegłem wzdłuż wisły i nieliczni rowerzyści

wyglądali jakby nic się nie stało

na wysokości cytadeli młodzież licealna

wyglądała jakby nic się nie stało

kiedy wbiegałem pod most gdański warszawka

wyglądała jakby nic się nie stało

biegnąc przez nowe miasto mijałem turystów i oni także

wyglądali jakby nic się nie stało

na muranowie zobaczyłem

jak wpychają kogoś pod tramwaj

miał numer 35

kończyła mi się ślina