Alicja Dusza – pięć wierszy

granat

w oku granatu

patrzącego na mnie

jest linia podziału

na

prawo

i

prawdę

której nie rozumiem

by pestkę otworzyć trzeba zjeść miąższ

skórę rozciąć paznokciem

nożem odciąć od gałęzi

zapłakać nad drzewem

wspiąć się po korze

północny zachód

i

południowy wschód

sączą wino patrząc na mnie

z oka granatu

wiersz z ulicy stolarskiej

gdy mówisz że soczyste zdania z soczystych serc wyrastają

wydaje się że mamy już słowo dnia

w moich myślach już wróciłeś i teraz pochylasz się nad winem

jak zawsze się pochylałeś

i sprawdzasz przed wyjściem czy pasek dobrze leży

jak zawsze sprawdzałeś

a przez głowę przecieka nam obraz rozstania

które na prywatnym występie zmieniłeś w szary papier

owijam się nim

pakuję ciało ścięgna tkanki chrzęstne

składając na zgięciach niezmiernie suche pocałunki

w moich myślach już wróciłeś i przyglądasz mi się z precyzją

orfeuszu

nie stój tak jeśli mówisz do mnie językiem ciepłym jak podbrzusza ptaków

widzę też że boli cię szyja i marzniesz w dżinsowej kurtce

czuję twój wzrok i wiem że mrużysz powieki w mroku

skóry jabłek mówią ciekawe historie

jeszcze nie umarły więc ślą słomiane pocałunki

mimo że nigdy nie chciałeś porządnie ugryźć

wszystkie towary wrażliwe ustawić w jednym rzędzie i nadać im imiona

ty będziesz nie ty będziesz odwracaj ty będziesz się

jestem najlepszym dziełem

jestem najlepszym i najgorszym dziełem mojej matki

ciszy

wtóruję kiedy pyta kim chcę być

nigdy kim jestem

jestem jej lewą ręką gdy jem

i prawą gdy odmawiam

odbiciem jej uśmiechu kiedy rażę prądem

nikt nie wie że mam jej włosy

ani że je ścięła po tym jak mnie urodziła

jestem najpiękniejszym dziełem mojej matki gdy nie patrzy

jestem najgorszym dziełem mojej matki gdy odchodzę

jadalny

nie znam prawa do żadnego kawałka ziemi

ani ciała

punktem zaczepienia jest ramię

mięsna materia miłości

kąt prosty i krystaliczny

nie jest niczym złym zjeść korzeń chrzanu aby poczuć łzę

własny środek który porusza się i pali

przemieszcza w głąb

zaprawdę

potwierdzeniem własnych myśli jest łyżka chrzanu

wciśnięta bez zastanowienia

do ust

do wnętrza

do centrum

do miejsca wymiany między obcym a własnym

do stania się jednym z rośliną

której nie da się po prostu wypluć