Alhelí Málaga – trzy wiersze

poduszka

miłosierna poszewka.
zostało trochę ciebie. łupież, soki.
czy tu się śliniliśmy,
czy to jednak łzy, tamten koszmar.
na ile czasu zostanie twój zapach.
i czy sobie przypomnisz
że ja w sumie śpię bez poduszki,
że miałam ją tu tylko
by położyć – koło twojej – głowę.
co zostało?
kapcie, nierozchodzone jeszcze,
brudny kubek.
krążę po twoich śladach jak pies.
nie przyznam się przecież, nigdy,
ale czasem w nocy
w progu widzę cień,
zjawę.
jakby ty, jakby
we śnie, w sposób
niejasny, mglisty.

(czy otrzymam w darze
adekwatność, ostrość).
 

w snach

to o czym w końcu był ten sen?
nie wiem
wiem tylko, że w tym śnie
po latach mojej młodości
gania ojciec

przez tyle lat
przerażona

tyle we mnie
cudzej mowy
składnia pańska

uda się stykają
sobie serdeczne serdelki

cicha, zastygła woda
pod miskami, pod wszystkim

w snach się nie boję
podmiot naiwny, podmiot przeźroczysty

chadzam sobie po tamtych miastach

artykuły biurowe

porzucone bruliony, notatniki, zeszyt,
zapisana czasem tylko jedna strona.
żal drzewa i paliwa, papierni, pośrednika.
odstrasza kratka, gładkość, linia.

ale jak wyartykułować,
czy ktoś zaczaruje
– choć zeitgeist ten sam więc podobne wnioski –
któż nazwie i wypowie

że ona –
pośród tłumu.