Aleksandra Lewandowska-Ferenc – trzy wiersze

powrót: virginsuicide

nie wiem jak opisać ten czas

ale musiał się zdarzyć dawno temu skoro wraca

falą jakby ktoś cisnął w morze kamieniem lub zwłokami

 

ten czas bierze imię od białych podkolanówek i lata

nie ma jednej nazwy zapach oddechu po owocu

ale wiesz że przypomina krew

koleżanki mówiły: to już czas pierwszego stanika

jak go założysz potem drugi etap palcówka

nie potrzeba nam chłopca

jesteśmy ciało ciężkie znajome

umiemy śpiewać samym językiem

wtedy lato trwało zawsze

sąsiedzi wychodzą z domu my wszystkie idziemy patrzeć

z ogrodu widać całą drogę dwa domy dalej zbity las

powietrze pachnie jednym z wielu końców

jest wieczór każde skrzypnięcie furtki płoszy ptaki

wzlatują krzycząc

od zimna sztywnieją nam sutki

zaczynają uwierać przypominać o sobie

nie mówimy tego głośno

patrzymy za ruchem ptaków patrzymy w domy i w las

jesteśmy pierwszą ciemnością tego lata

 

był czerwiec, szlug przed klatką

las to oko patrzy tam gdzie nie chcesz

z każdego punktu gdziekolwiek akurat jesteś

ojciec raz powiedział: będziesz zawsze odwracać się ciałem tam

skąd pochodzisz

dla ciebie jest ten las zachodzący w szczelinie bloku

znasz położenie masz jego imię we krwi