Aleksandra Byrska – cztery wiersze

Fotosynteza – faza jasna

jeziora to dawne legowiska lodowców miejsca po cielących się ciałach
sierść wydm kęs piasku kęs trawy głęboki oddech masywnego ciała morza
sól oddycha w ustach pulsowanie meduzy tuż przy naskórku
drobnoustroje migotliwe mikroorganizmy my komórki prokarionty eukarionty cieszcie się
razem ze mną
radujcie się liściom dziwmy się chloroplastom migotajmy wspólnie

Fotosynteza – faza ciemna

zwijam się ruchem spiralnym
jak liść
fala wyliże nas po brzeg
to że cię kocham znaczy umrzesz
wytracam noc w cząsteczkach

Instynkt

nie wszyscy mają po równo
a ja tego nie wyrównam
jak pies niosąc pocieszenie na aport
jak pies wracając pomimo
ja tego nie wygłaszczę
nie wyjmę z włosów
pochwałą nie zaklaszczę
zakleszczę własne powietrze

Diagnoza

nad górą wiszą kłęby mgły
w lesie mech zachłannie pochłania kamień
góra wie
mgła zachłannie nasącza naskórek
góra patrzy zamarzamy zaśnieża nas mech

Aleksandra Byrska – urodzona w 1990 roku w Krakowie. Absolwentka filologii polskiej i krytyki literackiej na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz logopedii na Uniwersytecie Pedagogicznym w Krakowie. Krytyczka, bibliotekarka, poetka. Przygotowuje rozprawę doktorską na temat intymności i skandalu w prozie polskiej po 2010 roku. Wiersze publikowała w „Małym Formacie”, „Wakacie”, „Salt Hill Journal” i „La Piccioletta Barca”. Mieszka w Myślenicach.

Weronika Węgrzyn – mieszka i tworzy w Warszawie, ale w wolnych chwilach często ucieka do natury. Jest studentką grafiki stołecznej ASP, a prywatnie miłośniczką gotowania oraz tatuażu. Inspiruje się popkulturą, historią sztuki oraz grzybami. Lubuje się w grafice warsztatowej oraz działaniach intermedialnych.