Aleksandra Byrska – cztery wiersze

/strong>

Fotosynteza – faza jasna

jeziora to dawne legowiska lodowców miejsca po cielących się ciałach
sierść wydm kęs piasku kęs trawy głęboki oddech masywnego ciała morza
sól oddycha w ustach pulsowanie meduzy tuż przy naskórku
drobnoustroje migotliwe mikroorganizmy my komórki prokarionty eukarionty cieszcie się
razem ze mną
radujcie się liściom dziwmy się chloroplastom migotajmy wspólnie

Fotosynteza – faza ciemna

zwijam się ruchem spiralnym
jak liść
fala wyliże nas po brzeg
to że cię kocham znaczy umrzesz
wytracam noc w cząsteczkach

Instynkt

nie wszyscy mają po równo
a ja tego nie wyrównam
jak pies niosąc pocieszenie na aport
jak pies wracając pomimo
ja tego nie wygłaszczę
nie wyjmę z włosów
pochwałą nie zaklaszczę
zakleszczę własne powietrze

 

Diagnoza

nad górą wiszą kłęby mgły
w lesie mech zachłannie pochłania kamień
góra wie
mgła zachłannie nasącza naskórek
góra patrzy zamarzamy zaśnieża nas mech