Z przedszkola

Miała getry w słoniki i różowy sweter,
kapcie na taśmę z rzepem, włosy
spięte frotką.

Obiecała, że kiedy
nikt nie będzie patrzył,
da mi całusa w usta.

Trzydzieści pięć lat później
ciągle na to czekam.

Zwierzęta

Bezdomny dzielący się z psem kromką chleba.
Jedni mówią: mężczyzna o gołębim sercu.
Drudzy: ten stary osioł.

Międzyszkolne zawody sportowe

Ta prawie zapomniana, znaleziona w starych
szpargałach fotografia z czwartej, piątej klasy, na której, zatrzymani
może do końca świata

czekamy, aż się wydarzy, co ma się wydarzyć:
chłopaki po prącia we mgle, dziewczyny po cipki we mgle,
jeszcze nierozgrzani.

Odnajduję się na niej
swoim wzrokiem z teraz. Patrzę na siebie z wtedy
i wiem, że wtedy nie wiem, że od tamtego dnia zawsze

będę już tylko czekał, a kiedy się wydarzy, co ma się wydarzyć,
nawet nie zauważę,
że to właśnie to.

Wigry

Obserwuję sąsiada, jak uczy syna jeździć
pierwszym w jego niespełna pięcioletnim życiu
rowerem bez bocznych kółek. Patrzę, jak się rozpędzają, jak

ojciec, ledwo zipiąc, puszcza kij przytroczony do rury pod siodełkiem
i krzyczy: „Teraz dajesz beze mnie!”, a syn, nienauczony jeszcze
żadnym doświadczeniem, za ostro wchodzi w wiraż,

wywraca się na szutrze i zdziera sobie skórę
od nadgarstka po łokieć. Widzę, jak się podnosi
i masuje przedramię wilgotne od krwi, a w jego oczach rosną

łzy wielkie jak kosmos. I wtedy, zupełnie bez przyczyny,
zaczyna mnie boleć otarcie
sprzed trzydziestu trzech lat, które zrobiłem sobie w taki sam sposób

na poojcowskich wigrach, gdy, jadąc jak jakaś fajtłapa, zwyczajnie
się z nich spieprzyłem, a moja krew i ziemia
na ułamek sekundy zmieszały się z sobą.

Liście

Ta wierzba, rozłożona nad stawem po starej żwirowni, którą właśnie, podniósłszy
tylną łapę, obsikuje pies. Całowaliśmy się

pod nią w usta, piękni dwunastoletni, w tamto lato, gdy słońce, jasne
jak nigdy potem, nie zaszło nad nami nawet na minutę.

Chcę wierzyć, że od tamtego lata
z jej gałęzi ni razu nie opadły liście.